De 10e herdenking Eindhoven van de verdwijning van Zakharin, Gonchar, Krasovsky en Zavadsky was wederom indrukwekkend en warm, groots en intiem tegelijk.

De vier bomen aan de Paradijslaan en het monumentje met de namen zijn belangrijk om aandacht te schenken aan de schending van de mensenrechten in Wit-Rusland. Op de jaarlijkse herdenking van 16 september krijgt ook het verdriet om het verlies van zoon, echtgenoot, vader een plaats.

Ook dit jaar indringend verwoord door Valeriya Krasovskaya.

Christie Miedema (Amnesty International) vertelde over de actuele ontwikkelingen in Wit-Rusland, met ook nu weer een erkende gewetensgevangene.

Wim Dekkers (FNV), betrokken bij vakbondsprojecten in Wit-Rusland, somde een aantal decreten en maatregelen op die de werknemers in Wit-Rusland in het algemeen en de onafhankelijke vakbonden in het bijzonder onder grote druk zetten.

Wilbert Seuren (wethouder gemeente Eindhoven) benadrukte het grote belang van herdenkingen als deze, die ook laten zien dat de rechtstaat, vrijheid en democratie zoals we die in Nederland kennen niet vanzelfsprekend is.

De (korte) toespraken tonen de blijvende betrokkenheid van de organisaties die in 2008 de vier bomen hebben geplant.

Centraal stonden echter de muziek en de gedichten.

Celliste Marlies Muijzers speelde onder andere Jewish Prayer van Aaron Minsky en Song of Birds van Pablo Casals.

Leo Mesman droeg naast zijn eigen gedichten “vier bomen” en “het land van mijn dromen” het gedicht “iemand” voor dat de Wit-Russische dichter Vital Ryzhkov in 2015 speciaal voor de herdenking schreef.

Arjen van Halem, die ook de herdenking opende en afsloot, las het gedicht “ter herinnering aan hen die verdwenen” voor dat Vladimir Neklyaev in 2012 voor de herdenking schreef. Neklyev werd op de verkiezingsavond in december 2012, net als de andere presidentskandidaten van de oppositie, mishandeld en gearresteerd.

De herdenking werd afgesloten met het versieren van de bomen met (origami) vredesduiven.

De onafhankelijke televisiezender Belsat zond ’s avonds een verslag uit van de herdenking, klik hier. Aan het slot zegt Valeriya Krasovsky:

“Het is al 18 jaar geleden. Dat wil zeggen dat ik langer leven zonder mijn vader, dan met hem. Omdat ik 17 jaar oud was toen hij verdween. En men zou denken dat de pijn is minder, maar het is niet zo, “