Op 20 juli 2016 is de vooraanstaande Wit-Russische journalist Pavel Sheremet in Kiev bij een aanslag om het leven gekomen. Wereldnieuws, zelfs in deze tijd. Over daders en motieven is het nog steeds speculeren. De autoriteiten van Oekraïne nemen de zaak serieus, ook omdat een van de motieven de destabilisatie van de Oekraïne zou kunnen zijn. Volgens sommigen zelfs de meest waarschijnlijke. In Wit-Rusland kon Pavel Sheremet al lang niet meer werken. Met Pavel Sheremet verliezen we een onafhankelijke geest en uitstekend journalist. Onze gedachten zijn bij de nabestaanden.

 

Amnesty International noemt in een verklaring van 20 juli 2016 de aanslag op Pavel Sheremet een aanval op de vrijheid van meningsuiting:

“This attack on a journalist is a heinous crime and the ultimate violation of the freedom to expression. Pavel Sheremet’s killing must be thoroughly, impartially and independently investigated and those who are responsible must be brought to justice in a fair trial,” says Denis Krivosheev, Deputy Director for Europe and Central Asia at Amnesty International. “We call for better protection of journalists in Ukraine that has sad record of violence committed against media workers.”

Het is 16 jaar geleden dat Zmitser Zavadski spoorloos verdween. Voor Svetlana, zijn vrouw, eeuwigheid. Zij schrijft op haar Facebook-pagina:

Probably, for us, Zmitser’s close people, these 16 years indeed were an eternity. The eternity of pain, almost physical pain, of struggle, tears and endless waiting. When you cross the path from hope to despair, from faith to unbelief, from fear to bravery.

The most horrible thing is that today to one can tell how much more time should pass before we know the whole truth.

How many claims and appeals should we write, how many pickets and flash-mob actions should we hold so that the authorities of Belarus realize that many people care about Zmitser’s destiny? If someone thinks that time cures and memory doesn’t last long, they are wrong.

All we can do for Zmitser today is to remember him and never leave the Belarusian authorities at peace, demanding an answer to the question “Where is Zmitser Zavadzki?”

Zmitser – the “modest eye of the epoch”, as my favourite journalist wrote about him. Thanks to the lens of his camera, he witnessed all the important events that happened in Belarus since 1994, so his destiny in some way symbolizes the destiny of his beloved Belarus.

I want to believe that when Belarus finally finds its place at the map of the world as a democratic country, where human rights are respected and the government abides by the laws instead of being some sacred caste of the favorites, Zmitser’s destiny will become clear. There will be no mystery of his disappearance, and, most important, the real guilty of his kidnapping will be punished.

Zmitser – we remember you and miss you badly!

 

George Orwell schreef in 1948 de dystopie “1984” kort na Hitler, maar met Stalin nog aan de macht. Wat zou hij geschreven hebben met kennis van de technologie van nu? Hij was in de eerste plaats een journalist met boeken over de Engelse mijnen, de achterkant van luxe hotels in Londen en Parijs, de Spaanse Burgeroorlog. Misschien zou hij een land als Wit-Rusland wel beschreven hebben.

Het recente rapport van Amnesty International over “Surveillance in Belarus” is huiveringwekkend en laat zien wat de invloed is op het leven van activisten. Een citaat uit een artikel van Joshua Franco op de vraag hoe het is om zo te moeten leven: “In principle if I am talking indoors, or on the phone, or writing emails, I assume it all gets to the KGB (Belarus state security). So I don’t worry about it, I talk openly and say only what I would say if there were a KGB agent sitting next to me.”

Een PDF van het volledige rapport is hier te vinden.

 

« Older entries § Newer entries »